Zondag 8 oktober.

Toen ik vandaag terug keek waar ik gebleven was met mijn verhaal, bij mijn notities, want offline schrijf ik mijn verhalen en als de gelegenheid er is, is het een kwestie van kopiëren en plakken in de website, leek het alsof niet alles gekopieerd en dus geplakt was. Dus ik begin even met wat waarschijnlijk niet bij mijn volgende verslag stond.

 Wie op Discovery Channel wel eens naar sleepbedrijf Jamie Davis heeft gekeken weet dat de Coquihalla highway berucht is om zijn snelle weersveranderingen. Een andere oplossing is onderlangs via de Allison Pass van 100 meter hoger, maar dat is een tweebaansweg tegen de eerste een vierbaans weg. Vanaf woensdag worden in beide regio's sneeuw verwacht, maar de verwachtingen worden hier bijna per uur bijgesteld, dus het kan maandag al sneeuwen of het kan woensdag 20 graden worden. Maar ja, het houdt wel in dat we niet teveel moeten treuzelen om in Vancouver te komen en laten we zeggen: dit houdt de reis spannend.

Het is op het moment raar weer als ik dit schrijf (17.30 uur) het ene moment hartstikke donker en vallen er drie regendruppels, dan drie windvlagen van een windkracht 10 en nu komt het zonnetje weer door. Kortom: veranderlijk weer. Nu maar weer eens aan het eten beginnen.........

Zo, dit was dus het einde van mijn vorige verslag. Dat was dus op de vrijdag. Het vervolg:

Na het eten een kop koffie en naar bed, maar dat is geen nieuws: doen we iedere avond. 

De volgende ochtend, zaterdag, het vaste ritueel: douchen, ontbijten en daarna wachten totdat we opgehaald worden voor de familie-reünie. Kwart over 11 komt onze "taxi" voorrijden: Gary en Sandy. Sandy is een nicht van mij, die ik nog nooit eerder ontmoet heb. Overigens: nog niemand van de familie in Canada. We rijden naar de woning van Merranda, een schitterende woning, voor een groot gedeelte nog in aanbouw. Gary verteld ons onderweg honderduit: hoe hij Sandy heeft ontmoet, over de rest van de familie en over de omgeving. Bij Merranda thuis worden we hartelijk ontvangen en maken kennis met de rest van de familie; het duizelt me al snel van de namen en wie bij wie hoort. We claimen een tafeltje en bouwen dat op als de "Hollandse tafel" kompleet met de Nederlandse vlag, zoete en zoute drop, Amsterdamse grachtenkoekjes, stroopwafels, boterbabbelaars en kleine zuurstokjes. Verder hebben wij een twintigtal porseleinen klompjes meegenomen: per twee aan elkaar gebonden met een rood-wit-blauw lintje. We plakken op de muur een stamboom van de voorvaderen van mijn overleden oom en tante in Canada, Maarten en Nel. Verder op de tafel onze laptop met wat oude familieportretten. Al met al een groot succes. En natuurlijk de kinderen niet vergeten: we stallen op een andere tafel wat kleine kadootjes uit waar zij uit mogen kiezen.

Omdat de reünie vlak voor Thanksgiving valt (maandag 9 oktober) heeft iedereen wat te eten meegenomen en alles wordt al snel op tafel uitgestald en kunnen we "aanvallen". Daarna nog een uitgebreid nagerechtenbuffet en voordat we het weten is het alweer 16.00 uur en "the party is over". We worden weer afgezet bij onze RV in Lumby en voor de verandering hoeven we eens niet voor eten te zorgen.

De volgende ochtend gaat om 6 uur de wekker. Ik had al eerder genoemd dat we de sneeuw op voor willen blijven, dus hebben onze route aangepast en willen vandaag in Hope aankomen. Ik had al verteld over de Coquihalla Pas waar we overheen moeten en die we het liefst achter de rug hebben voordat we de sneeuw tegenkomen. Wat ik niet wist, dat tussen Kelowna en Merrit een nog veel hogere pas ligt en laat dat nou net op de weg zijn die wij rijden.....

We verlaten Kelowna en beginnen aan een klim, die denkelijk wel 15 km lang is. Met een gangetje van 80 ploeteren we omhoog, waarbij de automaat  van onze Ford regelmatig terug moet schakelen om het gevaarte, wat achter de toch niet misselijke motor hangt, de berg op te krijgen. Bijkomstigheid is ook nog, dat tussen de bergen in af en toe een gigantische zijwind staat. En iedere keer dat we denken dat we niet meer hoger kunnen, schakelt de automaat maar weer een paar versnellingen terug om toch nog hoger te klimmen en ja hoor: wij wilden de sneeuw voorblijven, maar dat is niet gelukt. We zitten op een gegeven moment zo hoog dat we door een waar winterwonderland rijden met sneeuwschuivers en al langs de weg. Maar ja, aan alles komt een eind en vlak voor Merrit gaan we heuvelafwaarts en wordt alles, wat groen moet zijn, weer groen. Bij de VVV van Merrit dan eerst maar stoppen en tijd om even bij te komen en een kop koffie te zetten. We verzamelen moed om de beroemde en beruchte weg richting Hope op te gaan met de Coquihalla Pass. We klimmen inderdaad flink maar voordat we het weten rijden we het stadje Hope binnen zonder enig probleem onderweg.