Zijn er nog mensen die dit lezen of zit ik voor Jan L....antaarnpaal zo vaak mogelijk een verslag te maken:-)?

Het is nu ondertussen dinsdag 26 september en we hebben net het ontbijt op. Maar even een terugblik: Eergisteren dus een French Coffee en daarna prima geslapen. Het gordijn in de slaapkamer open in de hoop noorderlicht te zien, maar wederom ijdele hoop. Maandag om zes uur er uit om de toiletpot wat water te geven en naar buiten kijkend een prachtig gezicht: uitkijkend over Morley Lake begon het een heel klein beetje licht te worden met een spiegelglad wateroppervlak. Net een zwart/wit foto en te mooi om weer te gaan slapen. Mijn zuignap statiefje op het raam geplakt en een timelaps filmpje gemaakt. Leuk gelukt, maar net een minuut voordat de zon boven de bergen uitkwam: batterij leeg. Maar al met al toch een leuk filmpje geworden. Als we eindelijk een Starbucks tegen komen zal ik proberen een en ander aan foto's en filmpjes te plaatsen, maar met het internet wat we tot nu toe tegen komen (VVV) kan ik net een locatie toevoegen en het al voorbereide verslag plaatsen; hiervoor moet je dan wel vier of vijf keer opnieuw inloggen dus dat schiet niet op. Nadat we uitgebreid hebben ontbeten en gaan we rond negen uur weer op pad, bestemming Watson lake. Onderweg weinig wild: een paar eekhoorntjes die de weg oversteken en een plat gereden stekelvarken, maar dat rekenen we niet als wild. We rijden met een gangetje van 70 km/h over de volledig uitgestorven tweebaans snelweg waar je één keer per half uur een auto tegen komt of wordt ingehaald. Die 70 kilometer per uur heeft twee redenen: ten eerste alle tijd om rond te kijken in de schilderachtig omgeving maar de belangrijkste reden: het wegdek zit vol kuilen en gaten en daartussenin voelt het aan als een wasbord, dus alles in de RV rammelt en je verwacht ieder moment dat je onderdelen gaat verliezen.

We verheugen ons op Watson lake en maak een plan wat daar te doen: wat te eten halen voor de avond, want we hebben niets uit de vriezer gehaald en lekker een cappuccino bij Tim Hortons of Starbucks. We rijden Watson lake binnen en kijken onze ogen uit: zoals meerdere stadjes hier is de naam langer als het stadje zelf en voordat de snelheid van zeventig afgezakt is naar de toegestane 50 km/h zijn we al aan het eind. Dus dan maar keren en terug naar het "Centrum". Bij de VVV halen we wat folders op en krijgen informatie over de twee routes  van hier richting Prince George: de ene naar het zuiden wordt de komende dagen regenachtig, de andere route, eerst naar het oosten en dan Zuid, mooi weer. Dus de keuze is snel gemaakt. Bij een aftandse benzine pomp vullen we de tank van de camper nog maar even bij en bij de plaatselijke super halen we het avond eten. we kijken nog even bij de plaatselijke bezienswaardigheid: sign post forrest. Even een stukje geschiedenis: in 1942 werd door het Amerikaanse leger de Alaska Highway in notime aangelegd. Iedere keer weer een nieuw kamp opgeslagen op de plek waar ze aan het werk waren en zo'n kamp gaven ze de naam. Bij het verplaatsen van het kamp werden die naam bordjes meegenomen. Bij het kamp Watson lake vonden ze de voorraad verschillende naambordjes wel erg groot worden dus op een veldje timmerden ze al die verschillende bordjes op een paar palen.  Soldaat Carl Lindley, die vanwege heimwee een plaatsnaam bord van zijn woonplaats had meegenomen (hoe gek kun je zijn) vond dat het tijd werd afscheid te nemen van zijn heimwee en timmerde zijn plaatsnaam bord erbij, niet weten hiermee een traditie te starten. Tot vandaag de dag nemen toeristen plaatsnaam borden, nummerborden en wat voor bord dan ook mee om hier op te hangen en eind 2004 hebben ze eens een telling gedaan en kwamen toen aan het aantal van ruim vijf 55.000 maar dagelijks komen er enkele bij. Dus als je de weg naar Apeldoorn of Dalfsen niet kunt vinden: klopt want dat bord hangt hier. We verlaten Watson lake en gaan richting fort Nelson met de bedoeling om even buiten de stad een overnachting's plaats te zoeken. Dit loopt even anders. Waar je overal dood gegooid wordt met RV-parks komen we niets tegen in de twee die we uiteindelijk een tegengekomen zijn gesloten. Onderweg stoppen we nog wel even bij een zwart beertje, die een rustig in de wegberm loopt te eten, maar de bizons langs de kant van de weg laten we even links en rechts liggen en staan, want we willen wel voor donker een slaapplek hebben en pas 210 km na Watson lake komen we aan in Liard River waar we een te dure RV park op rijden. We betalen $ 36 maar het moet maar voor een keertje. Snel wat te eten maken en na een paar glaasjes wijn (teveel) naar bed.