Zaterdag 30 september.

Om te beginnen: we gaan even terug in de tijd. We stonden donderdag op de Sikanni camping aan het water en, dit geloof ik, nog niet geschreven. 

Voor 5 dollar kopen we een bundel brandhout en in de gereedstaande vuurton maken we een kampvuurtje aan. Ten eerste: gezellig, ten tweede: je hebt wat te doen, ten derde: houdt de muggen een beetje weg en ten vierde: geeft ook nog warmte. Een hoop lol dus voor die 5 dollar. We eten een kopje soep en een die ochtend gekocht flatbread als pizza Hawaii. Terwijl het donkerder en donkerder wordt wordt het ook steeds helderer en via een app op de telefoon kijkek we hoeveel de kansen op Noorderlicht is. Niet veel, maar zien wel dat de kansen op beginnen te lopen.

Rond een uur of 11 wordt het boven de bergen iets lichter. De maan, of toch?

Op een gegeven moment over de hele breedte een bewegende witte "wolk" en er komt heel even een kleurtje in, maar blust dan gelijk uit. Dit herhaalt zich een paar keer tot we om twee uur naar bed gaan. WE HEBBEN NOORDERLICHT GEZIEN, wel niet zo mooi als gehoopt, maar toch....

Vrijdag de 29e toch bijtijds eruit. Op ons gemak alles een keer opgeruimd en om 10.30 uur de RV losgekoppeld van het elektra. Nog even de vuilwatertanks leeg laten lopen en de schoonwatertank gevuld. We draaien vanaf de camping rechtsaf de Alaska Highway op en beginnen gelijk aan een flinke klim. Maar goed dat onze Ford-motor al wakker is. Op het routekaartje lijkt het of we door allerlei dorpjes komen: Pink Mountain, Wonowon en dat soort namen, maar het is niet meer als een (vervallen) motelletje, gesloten camping en dat soort dingen.

We bereiken Fort St John en we willen kijken of dit een beetje gezellig stadje is, maar terwijl we er doorheen rijden zien we het al: niets voor ons. Niet aantrekkelijk, te druk. We draaien weer de weg op richting Dawson Creek. Onderweg in de wegberm staat een coyote ons gemeen aan te kijken, maar hebben geen kans om hem te fotograferen, rijden een afslag voorbij waar je een stukje de oude Alaska Highway kunt volgen over een houten brug, dus keren bij de volgende mogelijkheid en pakken dan dit stukje historische route mee. We komen aan bij de Kiskatinaw brug. Een knap stukje bouwwerk, 1 x gerestaureerd nadat ijsschotsen in de rivier wat steunpalen hadden beschadigd. Een leuk gezicht, het wegdek van dikke planken, alleen de ijzeren vangrail is een aanfluiting op zo'n "Historical monument".

Toegestane gewicht 14.000 kg; van de week een berekening gemaakt en kwam toen uit op een gewicht van onder de 9000 kg, dus moet kunnen.......

Bij de bouw van deze brug is één persoon omgekomen toen hij uit gleed en naar beneden op de ijsschotsen stortte.

We leggen de laatste kilometers af naar Dawson Creek en rijden naar de Walmart. Na 3 nachten op een camping maar weer eens goedkoop overnachten. Omdat de weersverwachtingen voor de komende tijd goed zijn toch nog maar even naar binnen om te zien of ze een goedkope BBQ hebben. Even later verlaten we de winkel weer met een schitterend kogelbarbequetje van een hier bekend merk voor............jawel, de prijs is niet te geloven: een kwaliteitsproduct bij de Walmart, afgeprijsd en nu voor het luttele bedrag van slechts 7 dollar. Dus nog geen 5 euro. 

Om 22.00 uur gordijnen dicht en snaveltjes toe. Welterusten.

Zaterdag 30 september:  Voor ik het vergeet, Astrid, bedankt voor je berichtje en als je dit nog leest: fijne vakantie. Shop ze :-). Groetjes uit bomenland.

Vanmorgen bijtijds eruit, maar niet zo verwonderlijk als je overnacht op een parkeerterrein waar ook andere camperrijders, maar ook truckers overnachten. Naar Safeway gereden, de eerste op onze reis, dus verse broodjes, lekkers voor bij de koffie en vlees voor op de barbeque.

We lopen nog even door het oude "centrum" van Dawson Creek. Wat ze heel leuk gedaan hebben is, dat ze een aantal kale muren beschilderd hebben met afbeeldingen van anno vroeger. Verder maken we een paar foto's van "milepoint zero", een gedenkteken dat hier begonnen is met de aanleg van de Alaska Highway. Richting het noorden is dit nog steeds te merken aan benamingen van zijwegen, vroegere "nederzettingen" en huidige plaatsjes, die nog de aanduiding hebben van de afstand van dit beginpunt. Bijvoorbeeld 103 miles road.

Wij gaan echter de andere kant op en vertrekken richting Prince George. Op de kaart een smallere weg als de Alaska Highway, maar in werkelijkheid beter als wat we tot nu toe hebben gehad. Eén nadeel: er staat flink wat wind en met een zijwand van 35 vierkante meter is het niet prettig rijden. We komen door het plaatsje Chetwynd, wat bekend staat om de woodcarving (houtsnij) wereldkampioenschappen. Een heel leuk dorpje en overal langs de weg staan ruim 150 ware houtsnij-kunstwerken. Net als we het dorp verlaten zien we een bordje langs de kant van de weg met de aanduiding van een sanidump, dus slaan de zijweg in om naast de plaatselijke begraafplaats onze vuilwatertanks te legen en schoon water in te nemen. Vreemd, maar moeten opeens aan onze buren Loek en Janie denken.

We rijden weer verder terwijl zich steeds meer wolken om de bergtoppen vormen. Onderweg steeds meer bordjes langs de kant van de weg met: vanaf 1 oktober winterbanden en grotere wagens sneeuwkettingen meenemen en als we ook nog een waarschuwingsbord zien met: "High Mountain Road. Sudden Weather Changes. CAUTION" beginnen we ons toch wel een klein beetje zorgen te maken. Het zal toch niet dat we straks in een sneeuwbui zitten? We klimmen verder omhoog en gaan veilig en droog "over the top" en zetten de daling in.

Dan komen we een bordje tegen van "recreation site Tudyah Lake" en draaien het verharde zijpad in. Een prachtige plek met 36 hele ruime staanplaatsen. Het is zo'n zelfregistratieplaats: vooraan een afdakje met een bakje met envelopjes. Vul de gegevens in zoals datum aankomst en vertrek, plaats waar je staat en kenteken voertuig. Doe 15 dollar in het envelopjes en gooi het in de brievenbus. Na een plek uitgezocht te hebben gaan we met 15 dollar naar voren: in het bakje geen envelopjes. Dus als er controle komt: het geld ligt hier klaar.

Terug bij de camper steken we de fik in een paar blokken hout die een voorganger heeft laten liggen en ik begin de BBQ in elkaar te zetten. Net een Ikea-pakket, maar een half uurtje later staat hij klaar om gevuld te worden. Aanmaakblokje, briquetten en branden maar. Op dat moment beging het te regenen en niet zo'n beetje ook. Als het even minder wordt toch maar wat vlees erop en tussen de buitjes door vlees keren en in de stromende regen binnenhalen. Niet lachen, maar na het eten wordt het zo goed als droog.

Verder over vandaag weinig te vertellen, bijna bij het saaie af. Straks bijtijds naar bed en morgen weer vroeg op pad. Hopen dat in Prince George een wasserette open is, want het begint tijd te worden om een paar wasjes te draaien. Maar hoe dat afloopt horen jullie morgen dan wel weer.

Zondag 1 oktober.

Jullie geduld wordt wel op de proef gesteld: de hele tijd geen internet, dus ook niets geplaatst.

Ik gisteren nog zeggen: we maken niets mee. Nou, vannacht wel. Om half drie vannacht een knagend en tikkend geluid ergens op één van de roosters van de RV. We zaten gelijk rechtop in bed, maar het geluid bleef. Toch maar eruit, een paar klappen op de wand gegeven en een paar stampen op de vloer en toen was het over.

Toch nog zeker een half uur blijven luisteren maar omdat het weg bleef toch maar weer omgedraaid en verder geslapen.

Vanochtend gelijk gekeken of er wat op de wildcamera stond, maar die stond natuurlijk net verkeerd opgesteld. Zal altijd een raadsel blijven wat het is geweest.

Als we na het ontbijt rond een uur of half negen vertrekken regent het en dit zal het grootste gedeelte van de dag zo blijven.

We rijden richting Prince George en als we daar de stad inrijden willen we eerst naar de Tourist Information, maar die blijkt op zondag gesloten, dus niets op de website zetten. Dan maar de 15th Ave, van tevoren hadden we hier al een wasserette gevonden en gelukkig is die op zondag geopend. Drie wasmachines verder en een meervoud daarvan aan drogers stappen we weer naar buiten en zetten alles in de RV. Eerst maar eens verder rijden. Steken Prince George dwars door richting de Walmart, dit keer niet om boodschappen maar te proberen van hun wifi gebruik te maken. Echter, het is zo ontzettend druk bij de Walmart, dat we niet dicht genoeg bij de winkel kunnen staan om een wifi-signaal op te pikken, dus vertrekken maar weer richting McBride. In de informatieboekjes die we hebben, hebben we gezien dat er een recreation site 60 km verderop is en willen daar een plek in gebruik nemen. Echter, daar aangekomen sluit een slagboom de toegangsweg af: gesloten. Balend rijden we verder en zien dan een aanduiding dat even verderop een RV park is. Helaas, deze is ook dicht. Snap het niet: zijn nog genoeg campers onderweg.

We besluiten door te rijden naar McBride, maar komen onderweg een parkeerplaats cq picknickplaats tegen die we maar opdraaien voor een sanitaire stop. Een compleet, spiksplinternieuw parkeerterrein voor zeker 100 auto's met langs de rand bus- en RV parkeerplaatsen. Dit alles voor een daarbij gelegen rolstoelvriendelijk wandelpad en het mooie: 2 auto's en een uurtje later helemaal leeg.

We zetten de RV achteraan op de parkeerplaats en besluiten: hier staan we goed.

Marjon doet het huiswerk over bestemmingen, RV parks etc voor de volgende dag en de kok bereidt de maaltijd: verse gebakken aardappelblokjes en stukjes kip-cajun.

Het smaakt prima en terwijl ik dit verslagje maak, doet Marjon de afwas. Toch maar even helpen met afdrogen. Tijd voor een kop koffie terwijl het buiten donker begint te worden. Nog even: half acht is het hier aardedonker en valt er niets meer te zien. Bijtijds gordijnen dicht en maar vroeg naar bed. Kunnen we morgen weer vroeg starten om (voor jullie) op zoek te gaan voor een beetje internet.